WIERSZE NIEPOKOJĄCE W NOWEJ GRABIE

Jako dzieciak pisywałem setki wierszy, których większość poszła do pieca, gdy rozpocząłem naukę w liceum. Niemniej także wtedy bawiłem się w poezję, choć może powinienem napisać, że była to skończona grafomania. Bo była. Nawet publikowałem te gnioty w szkolnej gazetce, której jeden czy dwa egzemplarze jakimś cudem zachowałem. Średnio raz do roku sięgam po nie i z łezką w oku wspominam tamte czasy. To były dobre, beztroskie lata. Wyszumiałem się porządnie i tylko wdzięcznym mi pozostaje być dla rodziców, że akceptowali te moje wszystkie wybryki, że nie wrzeszczeli na mnie, gdy podkręcałem wzmacniacz i napierdzielałem na swoim biało-czarnym Epiphonie „Seek and Destroy” czy „Seasons in the Abyss”, gdy zamiast do szkoły, szwędałem się z kumplami po bramach i wypijałem hektolitry taniego wina.

Wróćmy jednak do wierszy. Cholera, nigdy nie potrafiłem ich pisać. Spośród kilkuset jakie wysmażyłem w życiu może dziesięć nadawałoby się do wydrukowania i podtarcia sobie nimi dupska. Tak czy siak pewnej nocy ożył we mnie sentyment – do tamtych czasów i wierszy. Wybrałem trzy, moim zdaniem, najlepsze. Teraz możecie je przeczytać w najnowszej Grabie. PRZEWODNIKA napisałem mając chyba 16 lat, BŁĄDZĄCY WAGABUNDA Z MICTLAMPY i PŁONĄCA ŻYRAFA powstały dużo później. Ten ostatni wiersz pomógł mi dopracować Jacek Rostocki, skądinąd świetny poeta. A więc jeśli macie ochotę na nutkę poezji, to zapraszam do lektury. Ściągajcie nowego Grabarza!